Odszkodowanie za utraconą „trzynastkę”

Poszkodowanemu w wyniku wypadku komunikacyjnego pracownikowi przysługuje roszczenie o zapłatę utraconej w wyniku długotrwałego leczenia „trzynastki” oraz różnicy pomiędzy kwotą otrzymanego zasiłku a wynagrodzeniem sprzed chwili wypadku.

Wypadek komunikacyjny stanowi nie tylko traumatyczne przeżycie dla jego ofiary, lecz również może powodować szereg reperkusji w sferze majątkowej osoby poszkodowanej. Obowiązujące regulacje Kodeksu cywilnego statuują obowiązek naprawienia przez sprawcę (lub jego ubezpieczyciela w przypadku umów ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej tzw. „OC”) szkody powstałej „w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia”. Wspomniane przepisy znajdują swoje zastosowanie w sytuacji zaistnienia tych negatywnych konsekwencji jako skutku „czynu niedozwolonego” jakim jest częstokroć np. potrącenie pieszego.

Zakres możliwych roszczeń z tytułu naprawienia szkody jest uzależniony od indywidualnej sytuacji poszkodowanego i jest on tak szeroki, jak tylko możliwym jest wykazanie adekwatnego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wypadkiem komunikacyjnym a szkodą.

W jednej ze spraw prowadzonych przez prawników KDS Kancelaria Adwokatów&Radców Prawnych, w której to Klientem Kancelarii była osoba poszkodowana – pracownik, sąd orzekający przychylił się do przedstawionej argumentacji co do zasadności żądania zapłaty odszkodowania za utraconą – w wyniku nieobecności w pracy spowodowanej długotrwałym leczeniem po przebytym wypadku komunikacyjnym – „trzynastki” oraz różnicy pomiędzy kwotą otrzymanego zasiłku a wynagrodzeniem sprzed chwili wypadku.